[Op de foto: derde van links Jeannette, bij de presentatie van een nieuwe brochure van wat toen nog met een spatie "Roze Links" was].
Terwijl zij een universitaire opleiding biologie had gevolgd, geloofde ze nu dat mensen geen voedsel of drinken nodig hadden om te leven. Het kostte haar het leven.
Jeannette had na haar studie een aantal jaar bij een milieu-organisatie gewerkt, maar toen zij met een paar anderen een woongroep vormde kreeg zij het gevoel dat haar maatschappelijke betrokkenheid helemaal niet bij haar paste. De groep kreeg steeds een sekteachtig karakter en Jeannettes zus was de persoon in wie de anderen de verkondiger van de waarheid zagen.
RozeLinkser Michiel, die haar zowel vanuit de studie als vanuit haar inzet in RozeLinks kende, zag haar toevallig ruim een jaar voor haar dood. “Ze sprak me op straat aan, vroeg of ik haar herkende. Voor mij stond een vrouw die 90 jaar oud leek. Asgrauw haar, vaal gezicht, ingevallen wangen. Ik was verwonderd dat ze Jeannette was – die was immers jonger dan ik! Ze stelde mij ook voor aan haar huisgenoten. Nogmaals beklemtoonde ze dat ze helemaal niets had met haar eerdere activistische leven; daar stond ze boven. En tijdens het hele gesprek bleven haar huisgenoten om ons heen staan. Ik heb daar toen niet zo over nagedacht, maar begreep naderhand dat er een immense sociale controle was.”
Justitie stelde een onderzoek in, maar het kwam niet een strafvervolging.